Het vervolg

Maandag had ik mijn eerste werkdag. Ik moest om 3 uur beginnen met werken. Toen ik aankwam, heb ik me omgekleed en werd ik rondgeleid door het restaurant en de keuken. Dit deed een Myrna, zij is 24 en werkt er zelf als leidinggevende, nog maar 4 maandjes. Ze stelde me ook voor aan de rest van mijn collega’s. Bijna allemaal werken ze hier nog maar een paar maandjes tot paar weken. Ze zijn bijna allemaal tussen de 20 en 25 jaar. Met twee mensen die uitschieten naar de 30. Gelukkig spreekt iedereen Nederlands. Dit maakte het voor mij gelijk een stuk makkelijker. Alles werd me een beetje uitgelegd en verteld waar ik bepaalde dingen kon vinden. Daarna was het tijd om te eten. Ik kreeg varkenshaas met rijst en wat salade. De varkenshaas was erg lekker, helaas was de rijst niet helemaal gaar, wat toch raar is aangezien een kok het eten maakte. Je krijgt elke werkdag een halfuurtje pauze om te eten. Van 5 tot 6 was het happy hour. Dan moet iedereen klaar zijn met eten, want dan wordt het blijkbaar druk, vertelde ze me. En het werd inderdaad druk, aan de bar. Maar niet aan de tafels die wij moesten bedienen. De mensen (2) die achter de bar staan hadden het dus druk, maar wij, met zijn vieren, hadden niks te doen. Pas vanaf 6 uur kwamen mensen aan de tafels zitten om wat eten te bestellen. Helaas had ik weinig te doen, omdat ik nog niet zo goed wist, wat ik kon doen. De avond duurde dan ook heel lang. Want niemand kon echt de moeite nemen om mij iets uit te leggen zodat ik het dan kon doen. Mijn eerste avond vond ik dus echt kut. Om 11 uur gaat de bar dicht en gaan de gasten dus naar hun kamer. Na het opruimen van de bar en tafels was het half 12, precies zoals in mijn rooster stond. Toen zijn we met de mensen van de bediening, bar, keuken en een aantal duikinstructeurs die er nog steeds zaten wat gaan drinken. Dit vond ik wel gezellig, want nu leerde ik ze een beetje kennen. Uiteindelijk hebben we nog een uurtje daar gezeten en zijn we toen allemaal naar huis gegaan. M’n moeder zat thuis rustig te lezen. Ze had zich wel een beetje verveeld, maar heeft zich zo goed mogelijk proberen te vermaken. Door boeken te lezen en op uitzending gemist te kijken.

Dinsdag, mijn 2e werkdag. Ik had er totaal geen zin in, omdat ik het maandag natuurlijk niet naar mijn zin had. Voordat ik ging werken moest ik eerst naar het IND, dit is de immigratie en naturalisatiedienst van Bonaire. Hier moest ik heen om officieel toegelaten te worden tot het land, wat toch een beetje raar is, omdat Bonaire een gemeente is van Nederland. En natuurlijk werd ik toegelaten op Bonaire. Nu ik deze stempel in mijn paspoort heb, kan ik een bankrekening gaan aanvragen. Maar dit doen we een andere dag, want ik moest gelijk door naar mijn werk. Ik was iets later, maar dit was geen probleem, want ze wisten dat ik naar het IND moest. Toen ik aankwam, kon ik eigenlijk meteen gaan eten, op het menu stond een cordon blue met patat en een salade. Ik dacht lekker een cordon blue, zoals in Nederland. Maar dat was niet zo. Hier maken ze een cordon blue iets anders. Het was het stuk vlees dat ervoor gebruikt wordt, maar niet met de kaas en ham erin. De kaas en ham zat erover heen gesmolten, dit was een stuk minder lekker als thuis. Ik had nog totaal geen honger, want het was ook pas half 4. Dus heb weinig ervan gegeten. Gelukkig heb ik later op de avond hierdoor geen honger gekregen. Van 5 tot 6 was het weer happy hour en alweer was er weinig te doen. Pas vanaf 6 uur kwamen de gasten aan tafels zitten. Dit keer wist ik alles een beetje beter en heb ik zelf ook tafels gedaan. Dit ging erg goed en ik begon het naar mijn zijn te krijgen. Om 11 uur sloot de bar weer. Helaas was er een tafel die nog geen zin had om te gaan slapen en dus bleven zitten waardoor wij maar niet konden opruimen en afsluiten. Iets voor 12 zijn ze dan eindelijk weggegaan en konden we opruimen. Er was niemand meer, alleen Myrna en ik. Dus samen hebben we nog wat gedronken en zijn toen naar huis gegaan. Thuis zat mijn moeder weer een boekje te lezen. Die avond had ze zich wat minder verveeld gelukkig. Ze was naar het strand geweest en heeft boodschapjes gedaan.

Woensdag was een rustig dagje. We hebben wat dingetjes geregeld voor de energiemaatschappij en hebben wat boodschapjes gedaan. s’Avonds zijn we uit eten gegaan bij een restaurant dat tot nu toe dat wij het hebben gezien helemaal vol zat. Dus wij dachten dat het natuurlijk erg lekker was en dat wilden we zelf ook wel eens proeven. En inderdaad het was lekker, maar om nou te zeggen dat het zo bijzonder was, nee. Gewoon lekker en goed eten. Aan het eind van de avond zaten we daar nog ons glaasje wijn op te drinken, tot m’n moeder een bekend iemand ziet binnenlopen. Ik draai me om en herken hem vaag ergens van. Helaas weten we allebei niet de naam van de man. Dus m’n moeder noemt wat dingen op waar hij bekend van kan zijn en ik zocht het op op internet. We konden helemaal niks vinden. We vroegen om de rekening en m’n moeder vroeg gelijk aan het meisje dat ons hielp wie het nou was. Ze vertelde dat het een schrijver was, maar wist zelf de naam ook niet meer. Maar ze ging het voor ons uitzoeken. Even later kwam ze terug en vertelde ze dat het Rik Felderhof was. M’n moeders eerste reactie was van, wat is die oud geworden en wat is die klein. De naam Rik Felderhof zei bij mij niks. Maar toen ik hem opzocht op internet, wist ik het wel. Hij was van Villa Felderhof. Hierna zijn we weg gegaan en zijn we bij een cocktail bar nog wat gaan drinken. Hier kwam ik een paar collega’s tegen.

Vandaag moesten we vroeg wakker worden want we moesten de fietsen inleveren. We hadden bedacht dat het leuk was om een auto te huren en een beetje het eiland te verkennen. We hebben dus een auto gehuurd en zijn naar Washington Slagbaai National Park geweest. Hier hebben we ongeveer 4 uur rond gereden. Ook hebben we hier nog even gezwommen en helaas zijn we beiden flink verbrand. Maar ach, na rood komt bruin, toch? Hierna zijn we weer terug naar Kralendijk gereden. We hadden bij de autoverhuur aan de overkant een leuke auto te koop zien staan. Dus daar wilden we even naar kijken. Het was een mooie rode kleine jeep. Helaas was die van binnen erg lelijk en ook motorisch was die niet goed. Ook al hebben wij er geen verstand van, we voelde dat meteen. Maar we wisten ook dat er aan de overkant van de straat ook nog een autoverkoopbedrijf zat en dus zijn we daar heen gereden. Hier hadden ze veel meer auto’s, voor een lagere prijs en zag er beter uit. Er was wel een auto, een witte kleine jeep, die ons beviel en dus maakten we een proefritje. Dit voelde 10x beter als de andere rode auto. We zeiden dat we er nog over na gingen denken, maar ik gok/hoop dat we deze wel nemen. Nu zijn we weer thuis en gaan we zo eten. Vanavond ga ik voor het eerst hier koken. Ik maak spaghetti carbonara. Ik moet toch een beetje oefenen alvast voor als m’n moeder er niet meer is en ik alleen ben.

Helaas is mijn weekend weer voorbij en ga ik morgen aan mijn 3e werkdag beginnen.